«Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απαγορεύονται και τιμωρούνται όπως ο νόμος ορίζει.» (άρθρο 7, παράγραφος 2 του Συντάγματος)
Είναι άμεση η ανάγκη για προστασία των δικαιωμάτων των μεταναστών που έχουν βρεθεί παράνομα στη χώρα. Καμία παράταξη, καμία νεολαία, κανένα κίνημα δεν κατάφερε να προωθήσει αποτελεσματικά τα δικαιώματα αυτά, παρά τις προσπάθειες που φαίνεται πως έχουν γίνει.
Ακόμη και σήμερα, μετανάστες ανά δεκάδες συλλαμβάνονται για λίγες ώρες, περνούν ένα βασανιστικό, εξονυχιστικό έλεγχο και αφήνονται ξανά ‘ελεύθεροι’, μείον τα προσωπικά τους αντικείμενα.
Αφ’ενός , η είσοδος των λαθρομεταναστών στη χώρα δε μπορεί να περιορισθεί. Παρ’όλο που οι αρχές γνωρίζουν όλες τις λεπτομέρειες, η περοφρούρηση των συνόρων δεν ενισχύεται ποτέ. Άγνωστο γιατί. Φαίνεται πως είναι πιο σημαντικό να ενισχύονται αμυντικοί μηχανισμοί. Αφ’ετ’έρου, είναι αδύνατο να συλληφθούν και να μπουν στη διαδικασία νομιμοποίησης ή απέλασης, γιατί δεν υπάρχουν υποδομές.
Μέχρι στιγμής η αντιμετώπιση του ζητήματος περιλαμβάνει τακτικές προσαγωγές, έλεγχο στοιχείων, κατάσχεση προσωπικών αντικειμένων και, αν πρόκειται να επισκεφθεί την πόλη κάποιος ξένος, επιχειρήσεις ‘σκούπα’! Πού μεταφέρονται ξαφνικά όταν εξαφανίζονται οι εκατοντάδες μετανάστες από την παραλία της Πάτρας, κανείς δε μαθαίνει επίσημα. Μόνο φήμες λένε για απάνθρωπες συνθήκες προσωρινής κράτησης.
Μα το πιο τρομακτικό είναι το χαιρέκακο βλέμμα κάποιων –πολιτών και όχι μόνο- όταν ξεκινά ανθρωποκυνηγητό. Φαινομενικά –μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου σου, την ώρα που πας βόλτα- είναι σαν ένα παιχνίδι. Πρακτικά, ποιος μπορεί να νιώσει την αγωνία του ανθρώπου που τρέχει για να αποφύγει άλλη μια σύλληψη; Κι ακόμη χειρότερα, ποιος μπορεί να νιώσει πόσο συνηθισμένοι είναι αυτοί σε τέτοιου είδους ‘παιχνίδια’;
Σε μια τέτοιου μεγέθους κοινωνία οι αντιδράσεις φτάνουν στα άκρα. Από τη μία, ακούς την άποψη «να τους πάρουν από ‘δω! Δε μπορείς πια να κυκλοφορήσεις μόνος σου», από την άλλη, μπορεί να δεις ανθρώπους –κι όχι απάνθρωπους- που προσπαθούν να συγκεντρώσουν τρόφιμα και ρούχα για να βοηθήσουν.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι η επιβίωσή τους υπό τις δύσκολες συνθήκες του καιρού ή της πείνας, αλλά υπό τις συνθήκες της εκμετάλλευσής τους στην εργασία ή της βίας που βιώνουν, κατά την προσπάθειά τους να βρουν την πολλά υποσχόμενη καλύτερη ζωή που τους έταξαν, όταν ήταν να φύγουν από τον τόπο τους.
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011
Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
Επανάσταση ή επανάπαυση;
Στη χώρα του "δε βαριέσαι;" η νοοτροπία της ιδιοτέλειας και της αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα "εμφυτεύεται" στα ελληνόπουλα από την παιδική ηλικία. Γι’αυτό το λόγο, αφ’ενός δε διαφοροποιείται από γενιά σε γενιά και αφ’ετέρου οι πιθανότητες κοινωνικής αφύπνισης συνεχώς περιορίζονται...
Συχνά συναντούμε νέους ανθρώπους, τους 18χρονους του 2010 για παράδειγμα, να αρκούνται σε μια απάντηση "Έτσι τους έχουν μάθει. Τι να κάνουμε;", όσον αφορά τη συμπεριφορά των μικρών παιδιών (των ονομαζόμενων "γύφτων"), που με θράσος σου ζητούν να ανοίξεις το πορτοφόλι σου για να τα πείσεις ότι δεν έχεις να τους δώσεις ψιλά! "Έτσι τους έχουν μάθει!... Δε μπορείς να τα κατηγορήσεις γι’αυτό!" ...Μπορείς όμως, με κάποιον τρόπο να αντιδράσεις. Έχεις τουλάχιστον το δικαίωμα να μην ανέχεσαι να υπάρχουν στη χώρα σου παιδιά που ποτέ δεν πηγαίνουν σχολείο. Παιδιά που ποτέ δε συνειδητοποίησαν ότι για να έχουν χρήματα, πρέπει κάποτε να δουλέψουν και προηγουμένως να μορφωθούν.
Η γενιά που πριν δυο χρόνια ξεχύθηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τον άδικο θάνατο ενός 16χρονου, δεν ενοχλείται που εκατοντάδες παιδιά χάνουν καθημερινά τη ζωή τους λόγω έλλειψης τροφίμων ή στέγης, λόγω βιασμών ή από τους ίδιους τους γονείς τους. Δεν ενοχλείται όταν βλέπει παιδιά χωρίς μέλλον, θέλει μόνο να εξασφαλίσει το δικό της μέλλον...
Η γενιά λοιπόν, που το μόνο που ξέρει είναι να "παπαγαλίζει" για το μάθημα της έκθεσης τα ανθρώπινα δικαιώματα ή την ανάγκη αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αδιαφορεί για το αν κάποιων τα δικαιώματα καταπατώνται και εμμένει στην ιδέα "Για όλα φταίει το σύστημα!".
Μα, τι εννοούμε τελικά με τον όρο "σύστημα";
Κανείς δε μπαίνει στη διαδικασία να αναλογιστεί ότι το "σύστημα" είμαστε όλοι. Και ο καθένας από μας ξεχωριστά ευθύνεται για ένα μέρος των κοινωνικών προβλημάτων. Για παράδειγμα, για την αναποτελεσματικότητα –για να μην πούμε ανυπαρξία- του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος ευθύνη δεν έχουν μόνο οι υπουργοί παιδείας, οι οποίοι εναλλάξ προσπαθούν να λύσουν ο ένας τα προβλήματα που προκάλεσε ο προηγούμενος και ταυτόχρονα επόμενος...
Η γνωστή "κατηγορία" είναι η φράση: "Μας έχει ‘φάει’ ο δικομματισμός!". Αδιανόητο, πώς γίνεται όλοι να διαμαρτύρονται για τα προβλήματα του δικομματισμού, χωρίς να αλλάζει κανείς την ψήφο του! Γιατί κλασσικά στην Ελλάδα, η ψήφος είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση... Συνεπώς, ό,τι αφορά την πολιτική της χώρας αλλάζει κάθε 4-8 χρόνια, για να επιστρέψει η προηγούμενη παράταξη. Ο μέσος ψηφοφόρος-ενεργός πολίτης βέβαια, συνεχίζει να αποδίδει ευθύνες στο δικομματισμό! Φαύλος κύκλος.
Με τη λογική αυτή λειτουργεί ο Έλληνας και σε ό,τι άλλο αφορά την ελληνική κοινωνία. Κι έτσι η εγκληματικότητα αυξάνεται, η ανεργία και η φτώχεια εξαπλώνονται, κι εμείς ενοχλούμαστε απλώς όταν μας ζητούν χρήματα κάποια μικρά παιδιά στο δρόμο.
Μήπως τελικά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;
Οι γενιές που νομίζουν πως επαναστατούν λέγοντας ένα "όχι" στους γονείς τους, φτάνουν σήμερα στο σημείο να λένε "Τι να κάνουμε;" και να στρίβουν το κεφάλι...
Σίγουρα υπάρχει μια λύση και μια κίνηση, που μπορεί ο καθένας να κάνει!
Δεν αρκεί να δώσεις σε ένα παιδί χρήματα για να φάει μια ημέρα, αλλά είναι καλύτερα να του εξηγήσεις ότι πρέπει να αναζητήσει μια εργασία.. Με εντιμότητα και με αξιοπρέπεια.
Αυτό ίσως μπορεί να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Η διαφορετική αντιμετώπισή μας...
Συχνά συναντούμε νέους ανθρώπους, τους 18χρονους του 2010 για παράδειγμα, να αρκούνται σε μια απάντηση "Έτσι τους έχουν μάθει. Τι να κάνουμε;", όσον αφορά τη συμπεριφορά των μικρών παιδιών (των ονομαζόμενων "γύφτων"), που με θράσος σου ζητούν να ανοίξεις το πορτοφόλι σου για να τα πείσεις ότι δεν έχεις να τους δώσεις ψιλά! "Έτσι τους έχουν μάθει!... Δε μπορείς να τα κατηγορήσεις γι’αυτό!" ...Μπορείς όμως, με κάποιον τρόπο να αντιδράσεις. Έχεις τουλάχιστον το δικαίωμα να μην ανέχεσαι να υπάρχουν στη χώρα σου παιδιά που ποτέ δεν πηγαίνουν σχολείο. Παιδιά που ποτέ δε συνειδητοποίησαν ότι για να έχουν χρήματα, πρέπει κάποτε να δουλέψουν και προηγουμένως να μορφωθούν.
Η γενιά που πριν δυο χρόνια ξεχύθηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τον άδικο θάνατο ενός 16χρονου, δεν ενοχλείται που εκατοντάδες παιδιά χάνουν καθημερινά τη ζωή τους λόγω έλλειψης τροφίμων ή στέγης, λόγω βιασμών ή από τους ίδιους τους γονείς τους. Δεν ενοχλείται όταν βλέπει παιδιά χωρίς μέλλον, θέλει μόνο να εξασφαλίσει το δικό της μέλλον...
Η γενιά λοιπόν, που το μόνο που ξέρει είναι να "παπαγαλίζει" για το μάθημα της έκθεσης τα ανθρώπινα δικαιώματα ή την ανάγκη αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αδιαφορεί για το αν κάποιων τα δικαιώματα καταπατώνται και εμμένει στην ιδέα "Για όλα φταίει το σύστημα!".
Μα, τι εννοούμε τελικά με τον όρο "σύστημα";
Κανείς δε μπαίνει στη διαδικασία να αναλογιστεί ότι το "σύστημα" είμαστε όλοι. Και ο καθένας από μας ξεχωριστά ευθύνεται για ένα μέρος των κοινωνικών προβλημάτων. Για παράδειγμα, για την αναποτελεσματικότητα –για να μην πούμε ανυπαρξία- του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος ευθύνη δεν έχουν μόνο οι υπουργοί παιδείας, οι οποίοι εναλλάξ προσπαθούν να λύσουν ο ένας τα προβλήματα που προκάλεσε ο προηγούμενος και ταυτόχρονα επόμενος...
Η γνωστή "κατηγορία" είναι η φράση: "Μας έχει ‘φάει’ ο δικομματισμός!". Αδιανόητο, πώς γίνεται όλοι να διαμαρτύρονται για τα προβλήματα του δικομματισμού, χωρίς να αλλάζει κανείς την ψήφο του! Γιατί κλασσικά στην Ελλάδα, η ψήφος είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση... Συνεπώς, ό,τι αφορά την πολιτική της χώρας αλλάζει κάθε 4-8 χρόνια, για να επιστρέψει η προηγούμενη παράταξη. Ο μέσος ψηφοφόρος-ενεργός πολίτης βέβαια, συνεχίζει να αποδίδει ευθύνες στο δικομματισμό! Φαύλος κύκλος.
Με τη λογική αυτή λειτουργεί ο Έλληνας και σε ό,τι άλλο αφορά την ελληνική κοινωνία. Κι έτσι η εγκληματικότητα αυξάνεται, η ανεργία και η φτώχεια εξαπλώνονται, κι εμείς ενοχλούμαστε απλώς όταν μας ζητούν χρήματα κάποια μικρά παιδιά στο δρόμο.
Μήπως τελικά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;
Οι γενιές που νομίζουν πως επαναστατούν λέγοντας ένα "όχι" στους γονείς τους, φτάνουν σήμερα στο σημείο να λένε "Τι να κάνουμε;" και να στρίβουν το κεφάλι...
Σίγουρα υπάρχει μια λύση και μια κίνηση, που μπορεί ο καθένας να κάνει!
Δεν αρκεί να δώσεις σε ένα παιδί χρήματα για να φάει μια ημέρα, αλλά είναι καλύτερα να του εξηγήσεις ότι πρέπει να αναζητήσει μια εργασία.. Με εντιμότητα και με αξιοπρέπεια.
Αυτό ίσως μπορεί να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Η διαφορετική αντιμετώπισή μας...
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
Αποτυχημένες επιτυχίες και επιτυχημένες αποτυχίες
Έπειτα από ένα "μετα-πανελληνιακό" καλοκαίρι και μετά από μια πρώτη επαφή με τους εισαχθέντες στα Πανεπιστήμια και τα Τ.Ε.Ι., μπορούμε πλέον να αναγνωρίσουμε ποια είναι η πραγματική έννοια της επιτυχίας στον τομέα των πανελλαδικών εξετάσεων, κι όχι μόνο.
Ας απομακρυνθούμε λίγο από την πανευτυχή μητέρα που ο γιόκας της μπήκε στην Ιατρική μετά από χρόνια μελέτης, που αναγκαζόταν να κάνει, χάνοντας ευκαιρίες για βόλτα, συνάντηση με συνομήλικους, τέχνες κτλ... Ας απομακρυνθούμε κι από τον πατέρα που καμαρώνει για την κορούλα που μπήκε νομική «και μπήκε και με σειρά! Από τους πρώτους!», χωρίς η ίδια να έχει αποφασίσει πώς θέλει να είναι το μέλλον της... Γιατί, ουσιαστικά ένα παιδί 17 ετών δεν είναι σε θέση να κρίνει και να είναι βέβαιο για το τι θέλει να κάνει στη ζωή του.
Συναντάμε λοιπόν κάποιες αποτυχημένες –αρχικά μοιάζουν επιτυχημένες- προσπάθειες των παιδιών και του περιβάλλοντός τους να προσεγγίσουν, με λανθασμένους συχνά τρόπους, την επιτυχία.
Μια συχνή περίπτωση είναι αυτή των νέων που σαγηνεύονται από την Επαγγελματική Αποκατάσταση. Μαγική λέξη στις μέρες μας! Φοβάται ο κόσμος μήπως μείνει άνεργος και πεινάσει, και επιλέγει επαγγέλματα που δεν τον ενδιαφέρουν, απλά και μόνο γιατί θα εργαστεί άμεσα.
Χαρακτηριστικό σύγχρονο παράδειγμα, τα παιδαγωγικά. Καταρρίπτεται πλέον και ο μύθος για αυτές τις σχολές, αφού ήδη βλέπουμε πως διορίστηκαν ΟΛΟΙ! Δεν υπάρχουν πια κενές θέσεις! Μα επιτέλους, πόσοι δάσκαλοι μπορεί να εργάζονται ταυτόχρονα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα; Μοιάζει τελικά πιο ελκυστική η προσωρινή ανεργία έπειτα από ενδιαφέρουσες σχολές, παρά μια ψεύτικη μονιμότητα σε θέσεις εργασίας, για την οποία οι εργαζόμενοι αδιαφορούν. Κι όμως η "προοδευτική" κοινωνία μας, βαφτίζει "επιτυχία" τη δεύτερη περίπτωση!
Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα παιδιά που ακολουθούν το επάγγελμα των γονιών τους, από τους οποίους εξασφαλίζουν έτοιμη "πελατεία" και δόξα!!!
Γιατρός που «κατάφερε να κάνει και τους ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΙΟΥΣ του γιατρούς!»... Μα, αυτό είναι κατάντια! Και του πατέρα και των παιδιών! Και μεγαλύτερη κατάντια είναι η έκφραση "έκανε τα παιδιά του γιατρούς" και όχι "τα παιδιά του έγιναν γιατροί"! Είναι βέβαιο πως δεν ήθελαν όλοι να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Είναι αφύσικο δηλαδή. Αδιανόητο. Ο "μπαμπούλης" όμως, φροντίζει να σπουδάσει τα παιδιά του (δε σπουδάζουν, ΤΑ σπουδάζει) και χωρίς πολλή σκέψη να τα εγκλωβίσει στην υπηρεσία των δικών του επιθυμιών. Αδιανόητο επίσης, που τα ίδια τα παιδιά υποτάσσονται. Φαίνεται ο μπαμπούλης ξέρει να... πείθει!
Τρίτη χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή των παιδιών που προτιμούν –ή που είναι "αυτονόητο" πως πρέπει να προτιμήσουν- σχολές όπως η Ιατρική και η Νομική. Ομολογουμένως είναι σχολές με κύρος. Οπωσδήποτε κάποιος που διαβάζει χωρίς να έχει στόχους, πρέπει να επιλέξει μια τέτοια σχολή. Κι αμέσως αποκτά κύρος. Πριν καν αποφοιτήσει. Πριν προλάβει να γραφτεί στη σχολή! Πριν προλάβει να σκεφτεί τι ΘΕΛΕΙ! Αναμφίβολα έχεις ένα κύρος όταν δεν ξέρεις τι θες, αλλά επιλέγεις μια σχολή με κύρος, έχοντας μόνο "περιορισμένες, βαθιά ξεχασμένες επιθυμίες"! Σχολές, όπου ένα ελάχιστο ποσοστό των φοιτητών ήθελε πραγματικά να φοιτήσει. Οι υπόλοιποι ΕΠΡΕΠΕ να το κάνουν.
Παράλογο; Μα, δε φταίνε αυτοί.
Φταίει η παρωπιδοφορούσα κοινωνία, η γειτόνισσα που σχολιάζει χωρίς να κρίνει πρώτα τον εαυτό της, φταίει -εννοείται- το εκπαιδευτικό σύστημα!
Φταίνε κι οι ίδιοι οι γονείς που, λες κι ήταν πάντα αλάνθαστοι, δε "συγχωρούν" μια λανθασμένη επιλογή του έφηβου παιδιού τους, κατακρίνουν την "αποτυχία" του και δε δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία!
Ισχύει τελικά η άποψη ότι «δε γίνεται, βρε παιδιά, να γίνουν όλοι επιστήμονες!»
Είναι όμως, θεμιτό -αν όχι απαραίτητο- να ακολουθεί ο καθένας τις επιθυμίες του.
"Επιτυχία" δε βαφτίζουμε έναν πενταψήφιο αριθμό που προκύπτει από τις πανελλαδικές. Αποτυχία δεν είναι να περάσει το παιδί μας σε μια σχολή που δεν του αρέσει.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι να υποκύψει και να ακολουθήσει στις επιθυμίες των γονιών.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι ακόμα και να αποφοιτήσει από μια σχολή που εξ’αρχής δεν του άρεσε, γιατί ντράπηκε ή βαρέθηκε να ξαναπροσπαθήσει...
Πραγματικά επιτυχημένος είναι αυτός που προσπαθεί συνεχώς να προσεγγίζει τα όνειρά του!
ΥΓ: Πραγματικά αποτυχημένη είναι η κοινωνία, που αποτρέπει τους νέους από το να ακολουθήσουν τις επιθυμίες τους!
Σε όλους αυτούς που δε διστάζουν να ξαναπροσπαθήσουν γι'αυτό που θέλουν...
"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε..."
Ας απομακρυνθούμε λίγο από την πανευτυχή μητέρα που ο γιόκας της μπήκε στην Ιατρική μετά από χρόνια μελέτης, που αναγκαζόταν να κάνει, χάνοντας ευκαιρίες για βόλτα, συνάντηση με συνομήλικους, τέχνες κτλ... Ας απομακρυνθούμε κι από τον πατέρα που καμαρώνει για την κορούλα που μπήκε νομική «και μπήκε και με σειρά! Από τους πρώτους!», χωρίς η ίδια να έχει αποφασίσει πώς θέλει να είναι το μέλλον της... Γιατί, ουσιαστικά ένα παιδί 17 ετών δεν είναι σε θέση να κρίνει και να είναι βέβαιο για το τι θέλει να κάνει στη ζωή του.
Συναντάμε λοιπόν κάποιες αποτυχημένες –αρχικά μοιάζουν επιτυχημένες- προσπάθειες των παιδιών και του περιβάλλοντός τους να προσεγγίσουν, με λανθασμένους συχνά τρόπους, την επιτυχία.
Μια συχνή περίπτωση είναι αυτή των νέων που σαγηνεύονται από την Επαγγελματική Αποκατάσταση. Μαγική λέξη στις μέρες μας! Φοβάται ο κόσμος μήπως μείνει άνεργος και πεινάσει, και επιλέγει επαγγέλματα που δεν τον ενδιαφέρουν, απλά και μόνο γιατί θα εργαστεί άμεσα.
Χαρακτηριστικό σύγχρονο παράδειγμα, τα παιδαγωγικά. Καταρρίπτεται πλέον και ο μύθος για αυτές τις σχολές, αφού ήδη βλέπουμε πως διορίστηκαν ΟΛΟΙ! Δεν υπάρχουν πια κενές θέσεις! Μα επιτέλους, πόσοι δάσκαλοι μπορεί να εργάζονται ταυτόχρονα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα; Μοιάζει τελικά πιο ελκυστική η προσωρινή ανεργία έπειτα από ενδιαφέρουσες σχολές, παρά μια ψεύτικη μονιμότητα σε θέσεις εργασίας, για την οποία οι εργαζόμενοι αδιαφορούν. Κι όμως η "προοδευτική" κοινωνία μας, βαφτίζει "επιτυχία" τη δεύτερη περίπτωση!
Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα παιδιά που ακολουθούν το επάγγελμα των γονιών τους, από τους οποίους εξασφαλίζουν έτοιμη "πελατεία" και δόξα!!!
Γιατρός που «κατάφερε να κάνει και τους ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΙΟΥΣ του γιατρούς!»... Μα, αυτό είναι κατάντια! Και του πατέρα και των παιδιών! Και μεγαλύτερη κατάντια είναι η έκφραση "έκανε τα παιδιά του γιατρούς" και όχι "τα παιδιά του έγιναν γιατροί"! Είναι βέβαιο πως δεν ήθελαν όλοι να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Είναι αφύσικο δηλαδή. Αδιανόητο. Ο "μπαμπούλης" όμως, φροντίζει να σπουδάσει τα παιδιά του (δε σπουδάζουν, ΤΑ σπουδάζει) και χωρίς πολλή σκέψη να τα εγκλωβίσει στην υπηρεσία των δικών του επιθυμιών. Αδιανόητο επίσης, που τα ίδια τα παιδιά υποτάσσονται. Φαίνεται ο μπαμπούλης ξέρει να... πείθει!
Τρίτη χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή των παιδιών που προτιμούν –ή που είναι "αυτονόητο" πως πρέπει να προτιμήσουν- σχολές όπως η Ιατρική και η Νομική. Ομολογουμένως είναι σχολές με κύρος. Οπωσδήποτε κάποιος που διαβάζει χωρίς να έχει στόχους, πρέπει να επιλέξει μια τέτοια σχολή. Κι αμέσως αποκτά κύρος. Πριν καν αποφοιτήσει. Πριν προλάβει να γραφτεί στη σχολή! Πριν προλάβει να σκεφτεί τι ΘΕΛΕΙ! Αναμφίβολα έχεις ένα κύρος όταν δεν ξέρεις τι θες, αλλά επιλέγεις μια σχολή με κύρος, έχοντας μόνο "περιορισμένες, βαθιά ξεχασμένες επιθυμίες"! Σχολές, όπου ένα ελάχιστο ποσοστό των φοιτητών ήθελε πραγματικά να φοιτήσει. Οι υπόλοιποι ΕΠΡΕΠΕ να το κάνουν.
Παράλογο; Μα, δε φταίνε αυτοί.
Φταίει η παρωπιδοφορούσα κοινωνία, η γειτόνισσα που σχολιάζει χωρίς να κρίνει πρώτα τον εαυτό της, φταίει -εννοείται- το εκπαιδευτικό σύστημα!
Φταίνε κι οι ίδιοι οι γονείς που, λες κι ήταν πάντα αλάνθαστοι, δε "συγχωρούν" μια λανθασμένη επιλογή του έφηβου παιδιού τους, κατακρίνουν την "αποτυχία" του και δε δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία!
Ισχύει τελικά η άποψη ότι «δε γίνεται, βρε παιδιά, να γίνουν όλοι επιστήμονες!»
Είναι όμως, θεμιτό -αν όχι απαραίτητο- να ακολουθεί ο καθένας τις επιθυμίες του.
"Επιτυχία" δε βαφτίζουμε έναν πενταψήφιο αριθμό που προκύπτει από τις πανελλαδικές. Αποτυχία δεν είναι να περάσει το παιδί μας σε μια σχολή που δεν του αρέσει.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι να υποκύψει και να ακολουθήσει στις επιθυμίες των γονιών.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι ακόμα και να αποφοιτήσει από μια σχολή που εξ’αρχής δεν του άρεσε, γιατί ντράπηκε ή βαρέθηκε να ξαναπροσπαθήσει...
Πραγματικά επιτυχημένος είναι αυτός που προσπαθεί συνεχώς να προσεγγίζει τα όνειρά του!
ΥΓ: Πραγματικά αποτυχημένη είναι η κοινωνία, που αποτρέπει τους νέους από το να ακολουθήσουν τις επιθυμίες τους!
Σε όλους αυτούς που δε διστάζουν να ξαναπροσπαθήσουν γι'αυτό που θέλουν...
"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε..."
Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
Αξίες
Αν ζούσαμε σε έναν κόσμο χωρίς χρήματα, σε τι θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε τις αξίες;
…«Δεν υπάρχουν αξίες» δηλώνουν οι πιο απαισιόδοξοι ανάμεσά μας. Κι όμως η αίσθηση των αξιών κρύβεται μέσα μας και με έναν υποσυνείδητο τρόπο μπορούμε να εκτιμήσουμε αν κάτι αξίζει σε κάτι άλλο ή όχι. Αν κάτι είναι αντάξιό μας. Αν κάτι αξίζει τον κόπο. Ουσιαστικά δρούμε με γνώμονα την αίσθηση αυτή. Θεωρούμε ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο, άρα συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας. Δεν επιδιώκουμε όμως, κάτι που δε μας αξίζει.
Για να ξέρουμε βέβαια αν κάτι αξίζει πρέπει πρώτα να το εκτιμήσουμε. Οι πράξεις για παράδειγμα φορτίζονται με θετική ή αρνητική αξία βάσει κάποιων νόμων ή ηθικών, άγραφων κανόνων.
Όταν όμως, προσπαθούμε να κρίνουμε μια σχέση ανθρώπων, πώς μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι ο ένας αξίζει στον άλλο;
Και πώς μπορούμε να μετρήσουμε την αξία ενός ανθρώπου;
Σίγουρα όχι σε ευρώ ή δολάρια! Σίγουρα πρόκειται για κάτι που ασυναίσθητα εκτιμούμε. Μήπως όμως κρίνουμε επηρεασμένοι από συναισθήματα και δε μπορούμε να είμαστε αμερόληπτοι; Ίσως η έννοια της αξίας κρύβει μέσα της την έννοια της δικαιοσύνης. Δεν υπάρχουν πράγματα που αξίζουν σε κάποιον ως επιβράβευση ή ως τίμημα για κάποια πράξη του. Ίσως τη φύση μας διέπουν κάποιοι νόμοι, μια αίσθηση της δικαιοσύνης, βάσει της οποίας κάποιος πρέπει να λαμβάνει συμπεριφορά εξίσου καλή ή κακή με αυτή που προσφέρει. Αυτό θεωρούμε ως «ισάξιο», το δίκαιο.
Τι αξίζει τελικά στον κάθε άνθρωπο;
Ανεξάρτητα από τις πράξεις του, σε κάθε περίπτωση του αξίζει μια «ανθρώπινη» συμπεριφορά. Στοιχειώδης σεβασμός στα δικαιώματά του και στην προσωπικότητά του.
Το αν όμως αξίζει κάτι παραπάνω στον καθένα, κανείς δε μπορεί να το κρίνει.
Οι άνθρωποι δε μπορούν να μετρηθούν σε αξίες. Είναι απλά άνθρωποι. Και αν κάποιος βρει το κλειδί του άλλου, τότε μπορεί και του «αξίζει» να επικοινωνεί και να βρίσκεται μαζί του.
Δε θα έπρεπε βέβαια, να κινούμαστε και να δρούμε με βάση μόνο αυτά που αξίζουν ή μας αξίζουν. Ίσως θα ήταν πιο τίμιο και ειλικρινές προς τους άλλους, αν ακολουθούσαμε μόνο τη συνείδησή και τα συναισθήματά μας.
…«Δεν υπάρχουν αξίες» δηλώνουν οι πιο απαισιόδοξοι ανάμεσά μας. Κι όμως η αίσθηση των αξιών κρύβεται μέσα μας και με έναν υποσυνείδητο τρόπο μπορούμε να εκτιμήσουμε αν κάτι αξίζει σε κάτι άλλο ή όχι. Αν κάτι είναι αντάξιό μας. Αν κάτι αξίζει τον κόπο. Ουσιαστικά δρούμε με γνώμονα την αίσθηση αυτή. Θεωρούμε ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο, άρα συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας. Δεν επιδιώκουμε όμως, κάτι που δε μας αξίζει.
Για να ξέρουμε βέβαια αν κάτι αξίζει πρέπει πρώτα να το εκτιμήσουμε. Οι πράξεις για παράδειγμα φορτίζονται με θετική ή αρνητική αξία βάσει κάποιων νόμων ή ηθικών, άγραφων κανόνων.
Όταν όμως, προσπαθούμε να κρίνουμε μια σχέση ανθρώπων, πώς μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι ο ένας αξίζει στον άλλο;
Και πώς μπορούμε να μετρήσουμε την αξία ενός ανθρώπου;
Σίγουρα όχι σε ευρώ ή δολάρια! Σίγουρα πρόκειται για κάτι που ασυναίσθητα εκτιμούμε. Μήπως όμως κρίνουμε επηρεασμένοι από συναισθήματα και δε μπορούμε να είμαστε αμερόληπτοι; Ίσως η έννοια της αξίας κρύβει μέσα της την έννοια της δικαιοσύνης. Δεν υπάρχουν πράγματα που αξίζουν σε κάποιον ως επιβράβευση ή ως τίμημα για κάποια πράξη του. Ίσως τη φύση μας διέπουν κάποιοι νόμοι, μια αίσθηση της δικαιοσύνης, βάσει της οποίας κάποιος πρέπει να λαμβάνει συμπεριφορά εξίσου καλή ή κακή με αυτή που προσφέρει. Αυτό θεωρούμε ως «ισάξιο», το δίκαιο.
Τι αξίζει τελικά στον κάθε άνθρωπο;
Ανεξάρτητα από τις πράξεις του, σε κάθε περίπτωση του αξίζει μια «ανθρώπινη» συμπεριφορά. Στοιχειώδης σεβασμός στα δικαιώματά του και στην προσωπικότητά του.
Το αν όμως αξίζει κάτι παραπάνω στον καθένα, κανείς δε μπορεί να το κρίνει.
Οι άνθρωποι δε μπορούν να μετρηθούν σε αξίες. Είναι απλά άνθρωποι. Και αν κάποιος βρει το κλειδί του άλλου, τότε μπορεί και του «αξίζει» να επικοινωνεί και να βρίσκεται μαζί του.
Δε θα έπρεπε βέβαια, να κινούμαστε και να δρούμε με βάση μόνο αυτά που αξίζουν ή μας αξίζουν. Ίσως θα ήταν πιο τίμιο και ειλικρινές προς τους άλλους, αν ακολουθούσαμε μόνο τη συνείδησή και τα συναισθήματά μας.
Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010
Το "καταναλώνειν" εστί φιλοσοφείν
Γινόμαστε όλοι σταδιακά μέρος αυτού του καταναλωτικού μηχανισμού που έχει δημιουργηθεί εδώ και αιώνες. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι ένα: παραγωγή-κατανάλωση.
Βέβαια το ζητούμενο πλέον είναι: Ποιος μπορεί να καταναλώνει περισσότερα;
Μα φυσικά, αυτός που παράγει περισσότερα! Αυτό που συνδέει τα δύο αυτά στοιχεία είναι το χρήμα-θεός!
Παράγεις; (έργο ή αγαθό) Πληρώνεσαι.
Πληρώνεις; Καταναλώνεις.
Καταναλώνεις; Αυτόματα νιώθεις και θεωρείσαι ενταγμένος, "κάποιος". Ανώτερος -ίσως- από κάποιους που δεν εκτιμούν τις αξίες σε ευρώ.
Βιώνουμε λοιπόν, το απόλυτα καταναλωτικό σύστημα της κοινωνίας, όπου τα σκουπίδια φτάνουν να είναι περισσότερα από τους ίδιους τους ανθρώπους!!! Δεν υπάρχει πια χώρος για αυτά και δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να τα εξαφανίσουμε!
Υπάρχει βέβαια η λύση, για την οποία όπως φαίνεται, γίνονται σήμερα τεράστιες προσπάθειες... Μπορούμε άνετα να μετατρέψουμε όλη τη Γη σε μια τεράστια χωματερή κι εμείς να ζήσουμε στον Άρη! Ή μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τα σκουπίδια μας, να φτιάξουμε μαζί τους μια καλύτερη σχέση και να τα έχουμε κοντά μας! Τι σημασία έχει; Αφού μπορούμε ακόμα να καταναλώνουμε!
Γι’αυτό θεοποιείται το χρήμα και υποκινεί τα πάντα. Γιατί ταυτόχρονα «θεοποιείται» και ο κάτοχος-χρήστης του. Του οποίου βασικό χαρακτηριστικό είναι η άγνοια ή η αδιαφορία για τις συνέπειες αυτής της υπερκατανάλωσης, που τείνει να υποκαταστήσει οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη ανάγκη!
Ανάγκες μας πλέον είναι μόνο αυτές που μπορούν να καλυφθούν με ευρώ! Κι έτσι ο φτωχός ταυτίζεται με το δυστυχισμένο!
Αλίμονο στο περιβάλλον! Αυτό που οι σημερινές νέες γενιές δεν έχουν καλά καλά γνωρίσει. Γνωρίζουν όμως ότι θα το χάσουν...
Αλίμονο και στους ίδιους τους (υπερ)καταναλωτές, που δεν αντιλαμβάνονται ότι (κατ)αναλώνονται σε μια καθημερινότητα γεμάτη υλισμό, ενώ η υγεία και το πνεύμα τους τίθενται "υπο εξαφάνιση". (...Τουλάχιστον τα panda -ή πάντα- που τείνουν να εξαφανιστούν, έχουν για λίγο ζήσει χωρίς το χρήμα και εκτιμήσει τη φυσική πλευρά της υπόστασής τους!)
Μοναδικός μας στόχος λοιπόν είναι το χρήμα. Και απώτερος στόχος η κάθε είδους κατανάλωση.
Εύλογη απορία: Μέχρι πότε θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι η εμφάνιση και η περιουσία προσδίδουν κύρος; Ίσως πρέπει κάποτε να ωριμάσουμε και να διαχωρίσουμε το «φαίνεσθαι» από το «είναι»!
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Ας συνεχίσουν να καταναλώνουν..
Μήπως όμως, οι «πλούσιοι τω πνεύματι» πρέπει να αντιδράσουν;
Βέβαια το ζητούμενο πλέον είναι: Ποιος μπορεί να καταναλώνει περισσότερα;
Μα φυσικά, αυτός που παράγει περισσότερα! Αυτό που συνδέει τα δύο αυτά στοιχεία είναι το χρήμα-θεός!
Παράγεις; (έργο ή αγαθό) Πληρώνεσαι.
Πληρώνεις; Καταναλώνεις.
Καταναλώνεις; Αυτόματα νιώθεις και θεωρείσαι ενταγμένος, "κάποιος". Ανώτερος -ίσως- από κάποιους που δεν εκτιμούν τις αξίες σε ευρώ.
Βιώνουμε λοιπόν, το απόλυτα καταναλωτικό σύστημα της κοινωνίας, όπου τα σκουπίδια φτάνουν να είναι περισσότερα από τους ίδιους τους ανθρώπους!!! Δεν υπάρχει πια χώρος για αυτά και δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να τα εξαφανίσουμε!
Υπάρχει βέβαια η λύση, για την οποία όπως φαίνεται, γίνονται σήμερα τεράστιες προσπάθειες... Μπορούμε άνετα να μετατρέψουμε όλη τη Γη σε μια τεράστια χωματερή κι εμείς να ζήσουμε στον Άρη! Ή μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τα σκουπίδια μας, να φτιάξουμε μαζί τους μια καλύτερη σχέση και να τα έχουμε κοντά μας! Τι σημασία έχει; Αφού μπορούμε ακόμα να καταναλώνουμε!
Γι’αυτό θεοποιείται το χρήμα και υποκινεί τα πάντα. Γιατί ταυτόχρονα «θεοποιείται» και ο κάτοχος-χρήστης του. Του οποίου βασικό χαρακτηριστικό είναι η άγνοια ή η αδιαφορία για τις συνέπειες αυτής της υπερκατανάλωσης, που τείνει να υποκαταστήσει οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη ανάγκη!
Ανάγκες μας πλέον είναι μόνο αυτές που μπορούν να καλυφθούν με ευρώ! Κι έτσι ο φτωχός ταυτίζεται με το δυστυχισμένο!
Αλίμονο στο περιβάλλον! Αυτό που οι σημερινές νέες γενιές δεν έχουν καλά καλά γνωρίσει. Γνωρίζουν όμως ότι θα το χάσουν...
Αλίμονο και στους ίδιους τους (υπερ)καταναλωτές, που δεν αντιλαμβάνονται ότι (κατ)αναλώνονται σε μια καθημερινότητα γεμάτη υλισμό, ενώ η υγεία και το πνεύμα τους τίθενται "υπο εξαφάνιση". (...Τουλάχιστον τα panda -ή πάντα- που τείνουν να εξαφανιστούν, έχουν για λίγο ζήσει χωρίς το χρήμα και εκτιμήσει τη φυσική πλευρά της υπόστασής τους!)
Μοναδικός μας στόχος λοιπόν είναι το χρήμα. Και απώτερος στόχος η κάθε είδους κατανάλωση.
Εύλογη απορία: Μέχρι πότε θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι η εμφάνιση και η περιουσία προσδίδουν κύρος; Ίσως πρέπει κάποτε να ωριμάσουμε και να διαχωρίσουμε το «φαίνεσθαι» από το «είναι»!
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Ας συνεχίσουν να καταναλώνουν..
Μήπως όμως, οι «πλούσιοι τω πνεύματι» πρέπει να αντιδράσουν;
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Η τιμητική θέση του "δεδομένου" (ή Το depon!)
Η εγωιστική ανθρώπινη φύση μας, μάς κάνει πάντα να θέλουμε να βρισκόμαστε στο κέντρο του ενδιαφέροντος των ανθρώπων που μας περιβάλλουν: των φίλων, των συγγενών και κάποιες φορές και των συνεργατών μας. Ακόμα κι αν καμιά φορά δηλώνουμε το γνωστό "Θέλω να μείνω μόνος μου!", πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει μια τάση να κινήσουμε το ενδιαφέρον των άλλων, ώστε να ασχοληθούν μαζί μας!
Όλα αυτά αποδεικνύονται από την απογοήτευση που αισθανόμαστε όταν κάποιος κοντινός μας άνθρωπος μας δίνει την εντύπωση ότι μας θεωρεί "δεδομένους".
Μας πιάνει μια μικρή κατάθλιψη. Νιώθουμε παραμελημένοι, ξεχασμένοι... Θεωρούμε ότι ο φίλος μας θα μας προσέξει, μόνο αν μας χρειαστεί κάτι.
Σε μια πρόσφατη εκδρομή για παράδειγμα, δεν είχα την ευκαιρία να βρεθώ αρκετά με έναν αγαπημένο φίλο και να μιλήσουμε, ενώ –διανύοντας την γ’ λυκείου- όλη τη χρονιά δε βρεθήκαμε καθόλου εκτός σχολείου. Βέβαια, στην εκδρομή χτύπησε δύο φορές την πόρτα του δωματίου μου, μία για να ζητήσει ένα depon και μία για κάτι άλλο που χρειαζόταν.
Δεν το κρύβω... Στην αρχή μου φάνηκε κάπως χρησιμοθηρικό όλο αυτό. Και τώρα ντρέπομαι για αυτό! Γιατί συνειδητοποιώ ότι η λέξη "δεδομένος" δε γίνεται να έχει μόνο αρνητική χροιά. Απλά, εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το παρατηρείς!
Από την εγωιστική πλευρά, "δεδομένος" είναι ο "φίλος-άμεση δράση"! Υπάρχει στην καθημερινότητά σου, έχετε συνεχή, αλλά όχι ουσιώδη, επικοινωνία και όταν χρειαστείς κάτι θα ανταπεξέλθει και θα έρθει να βοηθήσει. Όλα αυτά συνεπάγονται ότι τον παραμελείς σε ένα βαθμό, τον αγνοείς, ξεσπάς πάνω του, βγάζεις τα κόμπλεξ σου κτλ… Αυτό προκύπτει από μια πολυετή γνωριμία, αλλά και ανυπαρξία ειλικρίνειας και συνεννόησης. Γιατί απλά βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι ο άλλος έχει ανάγκη να είσαι στη ζωή του και το εκμεταλλεύεσαι!!!
Βέβαια, από την οπτική γωνία μιας πιο βαθιάς και αληθινής φιλίας, ο "δεδομένος" είναι το άκρως αντίθετο. Είναι αυτός που βρίσκεται πάντα εκεί. Όμως δεν ενοχλεί για ανούσιες συζητήσεις και "νέα". Ίσως να μη γνωρίζεις τι ακριβώς κάνει στην καθημερινότητά του (και αυτό είναι καλό, γιατί αποφεύγεται η "φιλική καταπίεση"…) και δεν ξέρεις πολλά για το παρελθόν του. Έχετε όμως, ένα έντονο συναισθηματικό δέσιμο! Σίγουρα είναι εκεί αν κάτι χρειαστείς, μα κι αν δεν έχεις σοβαρή ανάγκη, νοιάζεται, χωρίς να γίνεται υπερβολικός και κουραστικός. Το ίδιο ακριβώς κάνεις κι εσύ για αυτόν. Αυτό βασίζεται σε μια πραγματική φιλία, κι όχι απλή παρέα…
Κι επειδή όλα αυτά μου τα έχει επανειλημμένα αποδείξει ο φίλος μου με το depon, τώρα που το συνειδητοποιώ, εύχομαι να μπορώ ξανά στο μέλλον να είμαι κοντά του, για να του ξαναδώσω depon! Γιατί προτιμώ να είμαι "δεδομένη", παρά μια απλή φίλη στην οποία θα ντραπεί να ζητήσει αυτό που θέλει και θα "υποχρεωθεί" να πει "ευχαριστώ".
Δε χρειάζεται να μας ευχαριστεί. Ούτε θέλω να γίνουμε "κολλητοί". Θέλω απλά σε δέκα χρόνια να βρισκόμαστε και να μπορώ να του προσφέρω κάτι.
Πρέπει να επανεξετάσουμε την έννοια του "δεδομένου", πριν γίνουμε εγωιστές και γκρινιάρηδες . Οι "δεδομένοι" φίλοι μένουν. Οι "δεδομένοι", εφ’οσον τους εκτιμούμε!..
Στο Νίκο..
mushroom
Όλα αυτά αποδεικνύονται από την απογοήτευση που αισθανόμαστε όταν κάποιος κοντινός μας άνθρωπος μας δίνει την εντύπωση ότι μας θεωρεί "δεδομένους".
Μας πιάνει μια μικρή κατάθλιψη. Νιώθουμε παραμελημένοι, ξεχασμένοι... Θεωρούμε ότι ο φίλος μας θα μας προσέξει, μόνο αν μας χρειαστεί κάτι.
Σε μια πρόσφατη εκδρομή για παράδειγμα, δεν είχα την ευκαιρία να βρεθώ αρκετά με έναν αγαπημένο φίλο και να μιλήσουμε, ενώ –διανύοντας την γ’ λυκείου- όλη τη χρονιά δε βρεθήκαμε καθόλου εκτός σχολείου. Βέβαια, στην εκδρομή χτύπησε δύο φορές την πόρτα του δωματίου μου, μία για να ζητήσει ένα depon και μία για κάτι άλλο που χρειαζόταν.
Δεν το κρύβω... Στην αρχή μου φάνηκε κάπως χρησιμοθηρικό όλο αυτό. Και τώρα ντρέπομαι για αυτό! Γιατί συνειδητοποιώ ότι η λέξη "δεδομένος" δε γίνεται να έχει μόνο αρνητική χροιά. Απλά, εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το παρατηρείς!
Από την εγωιστική πλευρά, "δεδομένος" είναι ο "φίλος-άμεση δράση"! Υπάρχει στην καθημερινότητά σου, έχετε συνεχή, αλλά όχι ουσιώδη, επικοινωνία και όταν χρειαστείς κάτι θα ανταπεξέλθει και θα έρθει να βοηθήσει. Όλα αυτά συνεπάγονται ότι τον παραμελείς σε ένα βαθμό, τον αγνοείς, ξεσπάς πάνω του, βγάζεις τα κόμπλεξ σου κτλ… Αυτό προκύπτει από μια πολυετή γνωριμία, αλλά και ανυπαρξία ειλικρίνειας και συνεννόησης. Γιατί απλά βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι ο άλλος έχει ανάγκη να είσαι στη ζωή του και το εκμεταλλεύεσαι!!!
Βέβαια, από την οπτική γωνία μιας πιο βαθιάς και αληθινής φιλίας, ο "δεδομένος" είναι το άκρως αντίθετο. Είναι αυτός που βρίσκεται πάντα εκεί. Όμως δεν ενοχλεί για ανούσιες συζητήσεις και "νέα". Ίσως να μη γνωρίζεις τι ακριβώς κάνει στην καθημερινότητά του (και αυτό είναι καλό, γιατί αποφεύγεται η "φιλική καταπίεση"…) και δεν ξέρεις πολλά για το παρελθόν του. Έχετε όμως, ένα έντονο συναισθηματικό δέσιμο! Σίγουρα είναι εκεί αν κάτι χρειαστείς, μα κι αν δεν έχεις σοβαρή ανάγκη, νοιάζεται, χωρίς να γίνεται υπερβολικός και κουραστικός. Το ίδιο ακριβώς κάνεις κι εσύ για αυτόν. Αυτό βασίζεται σε μια πραγματική φιλία, κι όχι απλή παρέα…
Κι επειδή όλα αυτά μου τα έχει επανειλημμένα αποδείξει ο φίλος μου με το depon, τώρα που το συνειδητοποιώ, εύχομαι να μπορώ ξανά στο μέλλον να είμαι κοντά του, για να του ξαναδώσω depon! Γιατί προτιμώ να είμαι "δεδομένη", παρά μια απλή φίλη στην οποία θα ντραπεί να ζητήσει αυτό που θέλει και θα "υποχρεωθεί" να πει "ευχαριστώ".
Δε χρειάζεται να μας ευχαριστεί. Ούτε θέλω να γίνουμε "κολλητοί". Θέλω απλά σε δέκα χρόνια να βρισκόμαστε και να μπορώ να του προσφέρω κάτι.
Πρέπει να επανεξετάσουμε την έννοια του "δεδομένου", πριν γίνουμε εγωιστές και γκρινιάρηδες . Οι "δεδομένοι" φίλοι μένουν. Οι "δεδομένοι", εφ’οσον τους εκτιμούμε!..
Στο Νίκο..
mushroom
Σάββατο 24 Απριλίου 2010
Η tv έχει και "off"!
Ας μου εξηγήσει κάποιος για ποιο λόγο όταν η Τατιάνα Στεφανίδου εμφανίζεται στο πλατό, το κοινό χειροκροτάει! Ή γιατί η έχθρα Μανωλίδου-Ψινάκη απασχολεί τρία κανάλια επί μία ώρα!
Η απάντηση είναι απλή: Γιατί υπάρχουν τηλεθεατές!
Μπλοκαρισμένα μυαλά, μόνιμα εγκατεστημένα μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση, με μόνο μέλημα του ελεύθερου χρόνου τους τις ατάκες της Ευγενίας Μανωλίδου στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο"! Εν τω μεταξύ, μιλάμε για μια εκπομπή, που μπορεί κάλλιστα να αποδείξει:
1.Την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόθου για δημοσιότητα.
2.Το πόσο ατάλαντη είναι στην πραγματικότητα η Ελλάδα του 2010.
3.Τα κίτς γούστα που επικρατούν!
Κι ας θυμηθούμε λιγο και το "Dancing with the stars". Διάσημοι "stars" μαθαίνουν να χορεύουν και παρουσιάζονται σε ένα show κρυμμένοι πίσω από το πρόσχημα του "φιλανθρωπικού σκοπού"! Βέβαια! Φιλανθρωπία είναι η αύξηση τηλεθέασης του ΑΝΤ1 και των εσόδων του φρεσκοχωρισμένου-πονεμένου Γ.Λάτσιου, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του ότι το μόνο που υπάρχει στην κουζίνα του νέου σπιτιού του είναι μια εσπρεσιέρα! Το φτωχό!
Να λοιπόν και το διαζύγιο της χρονιάς! Και να και η Μiss Μενεγάκη "κλαμένη" (ή απλώς αμακιγιάριστη) στην εκπομπή της! Την πρώτη μέρα φόρεσε μαύρα (πενθούσε το γάμο της), την επόμενη μπλε και την τρίτη μέρα ξεπέρασε τον πόνο της (!) και φόρεσε φούξια! Τη βέρα την έβαλε μετά από 2 εβδομάδες. Τα παιδιά της θα τα αναλάβει προσωρινά αυτή. Θα μετακομίσουν σε άλλο σπίτι. Αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο! Ξέρουμε κάθε λεπτομέρεια, αλλιώς νιώθουμε μέσα μας ένα κενό! Έτσι μας έμαθαν…
"Εγώ δεν έκανα καριέρα εκθέτοντας την προσωπική μου ζωή και το γάμο μου!", δήλωσε η Μ. Μαγγίρα, ως "σπόντα" στην Ε. Μανωλίδου. Ανεξάρτητα από το αν μπορεί να θεωρηθεί καριέρα αυτό που έχει κάνει η Μαγγίρα, ξεστόμισε τουλάχιστον για μια φορά, μια σωστή φράση! Ποιος λογικός άνθρωπος ενδιαφέρεται για το ότι η Ε.Μανωλίδου αποκαλεί το σύζυγό της "μπουμπούκο";
Και το χειρότερο είναι ότι ο "Μπουμπούκος" είναι ταυτόχρονα ένας από τους 300 που εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό στο Κοινοβούλιο! Κι ας μην ξεχνούμε την αξιολάτρευτη και τρομερή χορεύτρια, παίκτρια του "Dancing with the stars", κυρία Πιπιλή! Άλλη μια εκ των 300!
Ταυτόχρονα, παρακολουθείς συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου και τυχαίνει να βρίσκονται μέσα 5-10 άτομα!!! Οι άλλοι δε μπορούν! Έχουν πρόβες!!! Και δυστυχώς δε μιλάμε για 2-3 άτομα της πολιτικής που ξεχνούν το ρόλο τους και προσπαθούν απεγνωσμένα να νιώσουν "stars". Πρόκειται τουλάχιστον για το 1/3! Όπως αποδεικνύεται, σκοπός τους εξ’αρχής ήταν να αποκτήσουν αυτή την πολλά υποσχόμενη διασημότητα! Και τώρα ανακαλύπτουν ότι αυτό δεν το κερδίζουν μέσω πολιτικής, αλλά μέσω τηλεόρασης!
Η σοβαρότατη αυτή πολιτική τείνει να μετονομαστεί σε "κοινωνική", αφού η εργασία τους πλέον είναι οι δημόσιες σχέσεις!
Η μόνη "πολιτική" που ασκείται, γίνεται πάντα μπροστά στο φακό μιας κάμερας! Στις ειδήσεις φυσικά! Στις τόσο αντικειμενικές ειδήσεις, που σε θέματα πολιτικής καλούν 4-5 εκπροσώπους διαφορετικών κομμάτων, για να έχουμε πολυφωνία (!), να τσακώνονται και περνάει το μισάωρο, χωρίς φυσικά να βγαίνει συμπέρασμα! Εποικοδομητικότατος διάλογος!
Βέβαια, υπάρχει και το δελτίο ειδήσεων του "Star Channel" (το οποίο θα μετονομαστεί σε "Gossip channel" σε λίγο καιρό!)... Ναι. Είναι αλήθεια, αλλά αρνούμαι να το πιστέψω! Η είδηση που εκφωνεί η "δημοσιογράφος" είναι ότι γνωστός ποδοσφαιριστής προσέφερε στη μνηστή του τεράστιο χρηματικό ποσό, προκειμένου να μην ποζάρει σε γυμνή φωτογράφηση για το Playboy! (να και η αξία της Ηθικής!!!).
Ταυτόχρονα στο κάτω μέρος της οθόνης περνούν μηνύματα με τα πολιτικοοικονομικά νέα της χώρας!
Από την άλλη πλευρά ευτυχώς, κάποιες ώρες προβάλλονται κάποιες ταινίες, στις οποίες κανείς δεν παρεμβαίνει εικαστικά! ΕΥΤΥΧΩΣ!
Ομολογουμένως, είναι ωραίο να μπορείς να έρθεις σε επαφή με την τέχνη (μουσική, χορό, ταινίες) μέσω τηλεόρασης. Όταν όμως, όλα αυτά συνοδεύονται και από μια κριτική επιτροπή, ενώ το κοινό μπορεί να ψηφίζει το "καλύτερο", τότε ακόμα και η κουτσή Μαρία (και η Μαρία η Πενταγιώτισσα και η Μαρία της γειτονιάς!) νομίζει πως είναι κριτικός τέχνης!
Οι ελληνικές σειρές βέβαια, είναι άπαιχτες! Απαγορευμένοι έρωτες, φόνοι, μυστήρια, μυστικά της Εδέμ, πύργος της Βαβέλ, και φτου κι απ’την αρχή! Και η σκηνοθεσία, η μουσική υπόκρουση… Όλα τέλεια! Άπαιχτα! Θαυμάσια!
Μα, γιατί να ακούσω το "Riders on the storm" στο "Η ζωή της άλλης";
Υπάρχουν βέβαια, και σειρές απομιμήσεις ξένων σειρών, με μεγάλο σουξέ! Για παράδειγμα οι σειρές με τους γιατρούς! Ανεπανάληπτες! Καταπληκτικές! Υπέροχες! Wow!
Και το πιο γελοίο! Τα προξενιά! Αγρότες, πεθερές που ψάχνουν νύφες, έρωτες που περνούν από το στομάχι, και ό,τι άλλο σκαρφιστεί κανείς για να αυξήσει τα νούμερά του! ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ!
Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτή η υπερπροβολή και η θεοποίηση του ψεύτικου.
Ας κατάλάβουν επιτέλους αυτοί οι απόφοιτοι σχολών Μ.Μ.Ε. ότι πρέπει να γίνουν πραγματικοί δημοσιογράφοι. Έχουν χρέος να ενημερώνουν και να ψυχαγωγούν. Όχι να κουτσομπολεύουν και να κάνουν τους clowns! Σε μεγάλο βαθμό οι τηλεθεατές φταίνε! Αυτοί που συνεχίζουν να εθίζονται σε αυτό το θέαμα, δίνοντας τους την εντύπως ότι δημιουργούν κάτι εντυπωσιακό!...
Η τηλεόραση πρέπει ή να κλείσει, ή να γίνει ποιοτική!
Διαφορετικά θα μείνουμε σε μια κοινωνία-αγέλη.
Σκεφτείτε μόνο, πόσο τους συμφέρει αυτούς τους πολιτικούς – stars!
Ζώα που ακολουθούμε έξυπνους-κερδοσκόπους καναλάρχες, όπου κι αν μας οδηγούν.
Ανεπίτρεπτο.
mushroom
Η απάντηση είναι απλή: Γιατί υπάρχουν τηλεθεατές!
Μπλοκαρισμένα μυαλά, μόνιμα εγκατεστημένα μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση, με μόνο μέλημα του ελεύθερου χρόνου τους τις ατάκες της Ευγενίας Μανωλίδου στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο"! Εν τω μεταξύ, μιλάμε για μια εκπομπή, που μπορεί κάλλιστα να αποδείξει:
1.Την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόθου για δημοσιότητα.
2.Το πόσο ατάλαντη είναι στην πραγματικότητα η Ελλάδα του 2010.
3.Τα κίτς γούστα που επικρατούν!
Κι ας θυμηθούμε λιγο και το "Dancing with the stars". Διάσημοι "stars" μαθαίνουν να χορεύουν και παρουσιάζονται σε ένα show κρυμμένοι πίσω από το πρόσχημα του "φιλανθρωπικού σκοπού"! Βέβαια! Φιλανθρωπία είναι η αύξηση τηλεθέασης του ΑΝΤ1 και των εσόδων του φρεσκοχωρισμένου-πονεμένου Γ.Λάτσιου, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του ότι το μόνο που υπάρχει στην κουζίνα του νέου σπιτιού του είναι μια εσπρεσιέρα! Το φτωχό!
Να λοιπόν και το διαζύγιο της χρονιάς! Και να και η Μiss Μενεγάκη "κλαμένη" (ή απλώς αμακιγιάριστη) στην εκπομπή της! Την πρώτη μέρα φόρεσε μαύρα (πενθούσε το γάμο της), την επόμενη μπλε και την τρίτη μέρα ξεπέρασε τον πόνο της (!) και φόρεσε φούξια! Τη βέρα την έβαλε μετά από 2 εβδομάδες. Τα παιδιά της θα τα αναλάβει προσωρινά αυτή. Θα μετακομίσουν σε άλλο σπίτι. Αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο! Ξέρουμε κάθε λεπτομέρεια, αλλιώς νιώθουμε μέσα μας ένα κενό! Έτσι μας έμαθαν…
"Εγώ δεν έκανα καριέρα εκθέτοντας την προσωπική μου ζωή και το γάμο μου!", δήλωσε η Μ. Μαγγίρα, ως "σπόντα" στην Ε. Μανωλίδου. Ανεξάρτητα από το αν μπορεί να θεωρηθεί καριέρα αυτό που έχει κάνει η Μαγγίρα, ξεστόμισε τουλάχιστον για μια φορά, μια σωστή φράση! Ποιος λογικός άνθρωπος ενδιαφέρεται για το ότι η Ε.Μανωλίδου αποκαλεί το σύζυγό της "μπουμπούκο";
Και το χειρότερο είναι ότι ο "Μπουμπούκος" είναι ταυτόχρονα ένας από τους 300 που εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό στο Κοινοβούλιο! Κι ας μην ξεχνούμε την αξιολάτρευτη και τρομερή χορεύτρια, παίκτρια του "Dancing with the stars", κυρία Πιπιλή! Άλλη μια εκ των 300!
Ταυτόχρονα, παρακολουθείς συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου και τυχαίνει να βρίσκονται μέσα 5-10 άτομα!!! Οι άλλοι δε μπορούν! Έχουν πρόβες!!! Και δυστυχώς δε μιλάμε για 2-3 άτομα της πολιτικής που ξεχνούν το ρόλο τους και προσπαθούν απεγνωσμένα να νιώσουν "stars". Πρόκειται τουλάχιστον για το 1/3! Όπως αποδεικνύεται, σκοπός τους εξ’αρχής ήταν να αποκτήσουν αυτή την πολλά υποσχόμενη διασημότητα! Και τώρα ανακαλύπτουν ότι αυτό δεν το κερδίζουν μέσω πολιτικής, αλλά μέσω τηλεόρασης!
Η σοβαρότατη αυτή πολιτική τείνει να μετονομαστεί σε "κοινωνική", αφού η εργασία τους πλέον είναι οι δημόσιες σχέσεις!
Η μόνη "πολιτική" που ασκείται, γίνεται πάντα μπροστά στο φακό μιας κάμερας! Στις ειδήσεις φυσικά! Στις τόσο αντικειμενικές ειδήσεις, που σε θέματα πολιτικής καλούν 4-5 εκπροσώπους διαφορετικών κομμάτων, για να έχουμε πολυφωνία (!), να τσακώνονται και περνάει το μισάωρο, χωρίς φυσικά να βγαίνει συμπέρασμα! Εποικοδομητικότατος διάλογος!
Βέβαια, υπάρχει και το δελτίο ειδήσεων του "Star Channel" (το οποίο θα μετονομαστεί σε "Gossip channel" σε λίγο καιρό!)... Ναι. Είναι αλήθεια, αλλά αρνούμαι να το πιστέψω! Η είδηση που εκφωνεί η "δημοσιογράφος" είναι ότι γνωστός ποδοσφαιριστής προσέφερε στη μνηστή του τεράστιο χρηματικό ποσό, προκειμένου να μην ποζάρει σε γυμνή φωτογράφηση για το Playboy! (να και η αξία της Ηθικής!!!).
Ταυτόχρονα στο κάτω μέρος της οθόνης περνούν μηνύματα με τα πολιτικοοικονομικά νέα της χώρας!
Από την άλλη πλευρά ευτυχώς, κάποιες ώρες προβάλλονται κάποιες ταινίες, στις οποίες κανείς δεν παρεμβαίνει εικαστικά! ΕΥΤΥΧΩΣ!
Ομολογουμένως, είναι ωραίο να μπορείς να έρθεις σε επαφή με την τέχνη (μουσική, χορό, ταινίες) μέσω τηλεόρασης. Όταν όμως, όλα αυτά συνοδεύονται και από μια κριτική επιτροπή, ενώ το κοινό μπορεί να ψηφίζει το "καλύτερο", τότε ακόμα και η κουτσή Μαρία (και η Μαρία η Πενταγιώτισσα και η Μαρία της γειτονιάς!) νομίζει πως είναι κριτικός τέχνης!
Οι ελληνικές σειρές βέβαια, είναι άπαιχτες! Απαγορευμένοι έρωτες, φόνοι, μυστήρια, μυστικά της Εδέμ, πύργος της Βαβέλ, και φτου κι απ’την αρχή! Και η σκηνοθεσία, η μουσική υπόκρουση… Όλα τέλεια! Άπαιχτα! Θαυμάσια!
Μα, γιατί να ακούσω το "Riders on the storm" στο "Η ζωή της άλλης";
Υπάρχουν βέβαια, και σειρές απομιμήσεις ξένων σειρών, με μεγάλο σουξέ! Για παράδειγμα οι σειρές με τους γιατρούς! Ανεπανάληπτες! Καταπληκτικές! Υπέροχες! Wow!
Και το πιο γελοίο! Τα προξενιά! Αγρότες, πεθερές που ψάχνουν νύφες, έρωτες που περνούν από το στομάχι, και ό,τι άλλο σκαρφιστεί κανείς για να αυξήσει τα νούμερά του! ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ!
Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτή η υπερπροβολή και η θεοποίηση του ψεύτικου.
Ας κατάλάβουν επιτέλους αυτοί οι απόφοιτοι σχολών Μ.Μ.Ε. ότι πρέπει να γίνουν πραγματικοί δημοσιογράφοι. Έχουν χρέος να ενημερώνουν και να ψυχαγωγούν. Όχι να κουτσομπολεύουν και να κάνουν τους clowns! Σε μεγάλο βαθμό οι τηλεθεατές φταίνε! Αυτοί που συνεχίζουν να εθίζονται σε αυτό το θέαμα, δίνοντας τους την εντύπως ότι δημιουργούν κάτι εντυπωσιακό!...
Η τηλεόραση πρέπει ή να κλείσει, ή να γίνει ποιοτική!
Διαφορετικά θα μείνουμε σε μια κοινωνία-αγέλη.
Σκεφτείτε μόνο, πόσο τους συμφέρει αυτούς τους πολιτικούς – stars!
Ζώα που ακολουθούμε έξυπνους-κερδοσκόπους καναλάρχες, όπου κι αν μας οδηγούν.
Ανεπίτρεπτο.
mushroom
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)